غزل شمارۀ 1087
1. ما جان ز شوق وصل تو صد باره داده ایم
2. قربانی توایم و بدین کار زاده ایم
3. بر ما چو شانه تیغ زبانها کشیده اند
4. تا یک گره ز سنبل زلفت گشاده ایم
5. گر دیگران ز آتش خشمت گریختند
6. ما همچو شمع تادم مردن ستاده ایم
7. با ما چو چشم خویش تو در نقش بازیی
8. ما با تو همچو آینه یک لخت و ساده ایم
9. امشب که گریه نیست به آهیم مبتلا
10. از آب جسته ایم و در آتش فتاده ایم
11. ای ابر لطف مرحمتی کن که غنچه وار
12. پژمرده ایم و دل بشکفتن نهاده ایم
13. از ذره کمتریم چو اهلی بکوی تو
14. لیکن به مهرت از همه عالم زیاده ایم
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده