غزل شمارۀ 1393
1. همه جانی از لطافت همه عمر و زندگانی
2. بکه نسبتت کنم من که بهیچکس نمانی
3. بسماع چون درآیی من و صدهزار چون من
4. همه جان در آستینها که تو دست برفشانی
5. ز کمال لطف اگر جان بدرون دل کند جا
6. تو درون جان نشینی که لطیف تر ز جانی
7. ز حیات خود ملولم بکشم بیک نظاره
8. نه ز راه خشم لیکن بطریق مهربانی
9. شدم آنچنان چو مجنون بخیالت ایپری گم
10. که اجل بسوی من ره نبرد ز بی نشانی
11. تو بلب مسیحی اما نفسی که زنده ام من
12. مکشم بناز و بنشین پس ازین دگر تو دانی
13. ز جفای یار اهلی چه زبان کشی چو بلبل
14. که هزار چون تو آنگل بکشد به بیزبانی
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده