غزل شمارۀ 59
1. بهم متاب دگر سنبل پریشان را
2. یکی مساز به قتلم دو نا مسلمان را
3. بلای پیر و جوان حسن یوسف است ار نه
4. چه وقت عشق و جوانی است پیر کنعان را
5. مجوی شربت وصل از بتان که این مردم
6. همیشه خون جگر داده اند مهمان را
7. چو لاله دامنت از خون ما نشان دارد
8. اگرچه بر زده یی چابکانه دامان را
9. نسیم گل خبر از یار می دهد اهلی
10. مرو بباغ که بر باد میدهی جان را
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده