شمارهٔ 247 - در قضا و قدر
1. خدای کار چو بر بندهای فرو بندد
2. به هرچه دست زند رنج دل بیفزاید
3. وگر به طبع شود زود نزد همچو خودی
4. ز بهر چیزی خوار و نژند باز آید
5. چو اعتقاد کند کز کسش نباید چیز
6. خدای قدرت والای خویش بنماید
7. به دست بنده ز حل و ز عقد چیزی نیست
8. خدای بندد کار و خدای بگشاید
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده