غزل شمارهٔ 357
1. چو نقاب برگشائی مه آن جهان برآید
2. ز فروغ نور رویت ز جهان فغان برآید
3. هم دورهای عالم بگذشت و کس ندانست
4. که رخ چو آفتابت ز چه آسمان برآید
5. ز دو لعل جانفزایت دو جهان پر از گهر شد
6. چو تو گوهری ندانم ز کدام کان برآید
7. دل و جان عاشقانت ز غمت به جوش آید
8. چو ز سر سینه نامت به سر زبان برآید
9. ره عشق چون تویی را که سزد، کسی که بیخود
10. چو فرو شود به کویت ز همه جهان برآید
11. چه ره است این که هرکس که دمی بدو فروشد
12. نه ازو خبر بماند نه ازو نشان برآید
13. همه عمر عاشق تو شب و روز آن نکوتر
14. که ز کفر و دین بیفتد که ز خان و مان برآید
15. ز حجاب اگر برآیی برسند خلق در تو
16. پس از آن دم اناالحق ز جهانیان برآید
17. منم و غم تو دایم که کسی که در غم تو
18. به تو در گریخت غمگین، ز تو شادمان برآید
19. چو غم تو هست جانا چه غمم بود که دل را
20. غم تو به غمگساری ز میان جان برآید
21. ز پی تو جان عطار اگرش قبول باشد
22. ز مکان خلاص یابد چو به لامکان برآید
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده