غزل شمارهٔ 2459
1. چه بود سر و کار غلط سبقان در علم و عمل به فسانه زدن
2. ز غرور دلایل بیخردی همه تیر خطا به نشانه زدن
3. تب و تاب قیامت و غلغل آن به حیا رها کن و قصه مخوان
4. حذر از نفسی که در اهل زمان رسد آتش دل به زبانه زدن
5. ز مزاج جهان غرور نفس غلط است نشاندن جوش هوس
6. که ز مزرع فتنه نمو نبرد سر و گردن خوشه و دانه زدن
7. همه گر تک و تاز جنون طلبی کشدت به وصول بساط غنا
8. چو طبیعت موج گهر نسزد ز محیط ادب به کرانه زدن
9. مژه از توقع کار جهان به هم آر و غبار هوس بنشان
10. . بهکشودن چشم طمع نتوان صف حلقه به هر در خانه زدن
11. عقبات جهنم و رنج ابد نرسد به عذاب نفاق و حسد
12. تو امان طلب از در خلد و درآ به تغافل از اهل زمانه زدن
13. اگرم به فلک طلبد ز زمین وگرم به زمین فکند ز فلک
14. به قبول و اطاعت حکم قضا نتوان در عذر و بهانه زدن
15. دل عاشق و عجز مزاج گدا سر حسن و غرور دماغ جفا
16. من و آینه داری عرض وفا، تو و طره عربده شانه زدن
17. به دماغ تغیر ناز بتان ز خرابی بیدل ما چه زیان
18. که بهکلفت طبع غنی نزند غم پینه به دلق گدا نزدن
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده