1. از خاک یک دو پایه فروتر نزول ‌کن

2. سرکوبی عروج دماغ فضول‌کن

3. تاب و تب غرور من و ما به سکته‌گیر

4. رقص خیال آبله پا بی‌اصول کن

5. نقصان گل اعادهٔ باغ کمان تست

6. آدم شو و تلاش ظلوم و جهول‌کن

7. خلقی فتاده درگو غفلت زکسب علم

8. چندی تو نیز سیر چراغان غول‌کن

9. سعی نفس به خلوت دل ره نمی‌برد

10. گو صد هزار سال خروج و دخول‌کن

11. فکر رسا مقید اغلاق لفظ چند

12. چندانکه‌کم شودگرهت رشته طول‌کن

13. ای خط مستقیم ادبگاه راستی

14. فطرت نخواهدت ‌که ز مسطر عدول‌ کن

15. تا هرکس از تو در خور فطرت اثر برد

16. چون شوق در طبیعت عالم حلول‌کن

17. افراط جاه نیز ز افلاس نیست کم

18. صبح سفید را به‌تکلف ملول‌کن

19. تا غره کمال نسازد قناعتت

20. بیدل ز خلق منت احسان قبول‌کن