غزل شمارۀ 935
1. بینم ابروی تو پیوسته مه نو گه گه
2. آن نبودست که گویند بقله الحرمه
3. دارم از مهر تو گه روشن و گه تیره دو چشم
4. تا سر زلف سیه داری و رخسار چو مه
5. چون روی تشنه دلا جانب سیمین ذقنان
6. پای بیرون منه از ره که بیفتی در چه
7. باش تا نغمه نی گوش کنیم ای صوفی
8. چند بانگ نو و فریاد تو الله الله
9. لاف زد گل بتن نازک تو زیر قبا
10. خواست عذر گنهش لاله و برداشت کله
11. ای خوش آن دم که ببوسیدن رخسار و لبت
12. شمع بنشانم و پیش تو نشیئم آنگه
13. گفته های تو که با آن زده سکه کمال
14. هفت هفت است ولی چون زر خاص ده ده
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده