لینک اشتراک گذاری
کپی شد
خواجوی کرمانی_دیوانغزل ها (فهرست)

غزل شمارهٔ 142

1. شکنج زلف سیاه تو بر سمن چو خوشست

2. دمیده سنبلت از برک نسترن چه خوشست

3. گرم ز زلف دراز تو دست کوتاهست

4. دراز دستی آن زلف پرشکن چه خوشست

5. نمی‌رود سخنی بر زبان من هیهات

6. مگر حدیث تو یا رب که این سخن چه خوشست

7. سپیده‌دم که گل از غنچه می‌نماید رخ

8. نوای بلبل شوریده در چمن چه خوشست

9. ز جام بادهٔ دوشینه مست و لایعقل

10. فتاده بر طرف سرو و نارون چه خوشست

11. چو جای چشمه که بر جویبار دیدهٔ من

12. خیال قامت آنسرو سیمتن چه خوشست

13. چه گویمت که بهنگام آشتی کردن

14. میان لاغر او در کنار من چه خوشست

15. مپرس کز هوس روی دوست خواجو را

16. دل شکسته برآن زلف پرشکن چه خوشست


بعدیقبلی

هیچ نظری ثبت نشده

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* گفتم بروی روشن تو روی برنهم
* گفتا که آب گل ببرد رنگ زعفران
شعر کامل
فرخی سیستانی
* بسان دانه نارست اندر زعفران غلتان
* زشوقش اشک رنگینم که بر رخسار می آید
شعر کامل
سیف فرغانی
* از تنگی دل است که کم گریه می کنم
* مینای غنچه زود نریزد گلاب را
شعر کامل
صائب تبریزی