لینک اشتراک گذاری
کپی شد
خواجوی کرمانی_دیوانغزل ها (فهرست)

غزل شمارهٔ 142

1. شکنج زلف سیاه تو بر سمن چو خوشست

2. دمیده سنبلت از برک نسترن چه خوشست

3. گرم ز زلف دراز تو دست کوتاهست

4. دراز دستی آن زلف پرشکن چه خوشست

5. نمی‌رود سخنی بر زبان من هیهات

6. مگر حدیث تو یا رب که این سخن چه خوشست

7. سپیده‌دم که گل از غنچه می‌نماید رخ

8. نوای بلبل شوریده در چمن چه خوشست

9. ز جام بادهٔ دوشینه مست و لایعقل

10. فتاده بر طرف سرو و نارون چه خوشست

11. چو جای چشمه که بر جویبار دیدهٔ من

12. خیال قامت آنسرو سیمتن چه خوشست

13. چه گویمت که بهنگام آشتی کردن

14. میان لاغر او در کنار من چه خوشست

15. مپرس کز هوس روی دوست خواجو را

16. دل شکسته برآن زلف پرشکن چه خوشست


بعدیقبلی

هیچ نظری ثبت نشده

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* قطع این مرحله بی همرهی خضر مکن
* ظلمات است بترس از خطر گمراهی
شعر کامل
حافظ
* رفته پایم به گل از پرتو چشم تر خویش
* نخل شمعم که بود ریشه من در سر خویش
شعر کامل
صائب تبریزی
* ناصح زبان گشاد که تسکین دهد مرا
* نام تو برد و موجب صد اضطراب شد
شعر کامل
هلالی جغتایی