مولوی_دیوانغزل ها (فهرست)

غزل شمارهٔ 117

1. از دور بدیده شمس دین را

2. فخر تبریز و رشک چین را

3. آن چشم و چراغ آسمان را

4. آن زنده کننده زمین را

5. ای گشته چنان و آن چنانتر

6. هر جان که بدیده او چنین را

7. گفتا که که را کشم به زاری

8. گفتمش که بنده کمین را

9. این گفتن بود و ناگهانی

10. از غیب گشاد او کمین را

11. آتش درزد به هست بنده

12. وز بیخ بکند کبر و کین را

13. بی دل سیهی لاله زان می

14. سرمست بکرد یاسمین را

15. در دامن اوست عین مقصود

16. بر ما بفشاند آستین را

17. شاهی که چو رخ نمود مه را

18. بر اسب فلک نهاد زین را

19. بنشین کژ و راست گو که نبود

20. همتا شه روح راستین را

21. والله که از او خبر نباشد

22. جبریل مقدس امین را

23. حالی چه زند به قال آورد

24. او چرخ بلند هفتمین را

25. چون چشم دگر در او گشادیم

26. یک جو نخریم ما یقین را

27. آوه که بکرد بازگونه

28. آن دولت وصل پوستین را

29. ای مطرب عشق شمس دینم

30. جان تو که بازگو همین را

31. چون می‌نرسم به دستبوسش

32. بر خاک همی‌زنم جبین را


بعدیقبلی

هیچ نظری ثبت نشده

ابیات برگزیده

* دارم این یک چشمه کار از پیر کنعان یادگار
* چشم را از گریه در راه عزیزان باختن
شعر کامل
صائب تبریزی
* روشنی روز تویی شادی غم سوز تویی
* ماه شب افروز تویی ابر شکربار بیا
شعر کامل
مولوی
* شاخ عشق اندر ازل دان بیخ عشق اندر ابد
* این شجر را تکیه بر عرش و ثری و ساق نیست
شعر کامل
مولوی