غزل شمارهٔ 297
1. ای در غم تو به سوز و یارب
2. بگریسته آسمان همه شب
3. گر چرخ بگرید و بخندد
4. آن جذبه خاک باشد اغلب
5. از بس که بریخت اشک بر خاک
6. شد خاک ز اشک او مطیب
7. از گریه آسمان درآمد
8. صد باغ به خنده مذهب
9. من بودم و چرخ دوش گریان
10. او را و مرا یکیست مذهب
11. از گریه آسمان چه روید
12. گلها و بنفشه مرطب
13. وز گریه عاشقان چه روید
14. صد مهر درون آن شکرلب
15. آن چشم به گریه میفشارد
16. تا بفشارد نگار غبغب
17. این گریه ابر و خنده خاک
18. از بهر من و تو شد مرکب
19. وین گریه ما و خنده ما
20. از بهر نتیجه شد مرتب
21. خاموش کن و نظاره میکن
22. اندر طلب جهان و مطلب
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده