مولوی_دیوانغزل ها (فهرست)

غزل شمارهٔ 3117

1. پذیرفت این دل ز عشقت خرابی

2. درآ در خرابی چو تو آفتابی

3. چه گویی دلم را که از من نترسی

4. ز دریا نترسد چنین مرغ آبی

5. منم دل سپرده برانداز پرده

6. که عمریست ای جان که اندر حجابی

7. چو پرده برانداخت گفتم دلا هی

8. به بیداریست این عجب یا به خوابی

9. بگفتم زمانی چنین باش پیدا

10. بگفتا که شاید ولی برنتابی

11. دلم صد هزاران سخن راند ز آن خوش

12. مرا گفت بشنو گر اهل خطابی

13. که گر او نه آبست باغ از چه خندد

14. وگر آتشی نیست چون دل کبابی

15. از این جنس باران و برقش جهان شد

16. در اسرار عشقش چو ابر سحابی

17. بگفتم خمش کن چو تو مست عشقی

18. مثال صراحی پر از خون نابی

19. دلا چند باشی تو سرمست گفتن

20. چو در عین آبی چه مست سرابی

21. بر این و بر آن تو منه این بهانه

22. تو خود را برون کن که خود را عذابی

23. من و ماست کهگل سر خم گرفته

24. تو بردار کهگل که خم شرابی

25. دلا خون نخسپد و دانم که تو دل

26. تو آن سیل خونی که دریا بیابی

27. بهانه‌ست این‌ها بیا شمس تبریز

28. که مفتاح عرشی و فتاح بابی


بعدیقبلی

هیچ نظری ثبت نشده

ابیات برگزیده

* مستی به چشم شاهد دلبند ما خوش است
* زان رو سپرده‌اند به مستی زمام ما
شعر کامل
حافظ
* از آن ساغر که نرگس داده پیوست
* شقایق خورده و افتاده سرمست
شعر کامل
وحشی بافقی
* مرا بر هر زمین کز دیده اشک لاله گون آید
* دمد زآنجا گُل حسرت وز آن گُل بوی خون آید
شعر کامل
جامی