شمارهٔ 299
1. خنک مرا که خرابات و خانقاه یکی ست
2. گدا و خواجه و درویش و پادشاه یکی ست
3. چو جاهلانِ دگر هر جهان پناهی را
4. جهان پناه نخوانم جهان پناه یکی ست
5. چو از بروتِ خود و ریشِ کس نیندیشم
6. اگر سرم ببرَد باد اگر کلاه یکی ست
7. چو دوست سایۀ خود بر سرِ من اندازد
8. مرا درختِ بهشت و بنِ گیاه یکی ست
9. چو هم نشینیِ یوسف بود زلیخا را
10. فرازِ مسندِ مصر و نشیبِ چاه یکی ست
11. عجب چو هر سه و هفتاد اهل اسلام اند
12. چه گونه از سه و هفتاد اهلِ راه یکی ست
13. نزاریا ببُر از خویش و در کسی پیوند
14. که گر به خود بروی طاعت و گناه یکی ست
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده