1. به هوش سیر چمن کن که شاهدان مستند

2. قرابه بر سر ابر بهار بشکستند

3. چمن پیاله کش است و صبا قدح پیمای

4. معاشران صبوحی ز خواب بر جستند

5. به زیر خرقه نهان باده می خورد صوفی

6. حکیم و عارف و زاهد همه ازین دستند

7. جهان و عیش خضر حرف قاف سیمرغست

8. در حریم فنا زن که نیستان هستند

9. تو نخل خوش ثمرِ کیستی، که باغ و چمن

10. همه ز خویش بریدند و در تو پیوستند

11. به غربت تو چنان تشنه ام، که صبرم نیست

12. به قدر فرصت آن ماهیان که در شستند

13. ز بی قراری افلاک داغ ها دارم

14. که تا ز شوق تو برخاستند ننشستند

15. نوا فزونست ز اندازۀ بریشم عود

16. غزل به زمزمه خوانم که پرده ها بستند

17. به رمز نکته ادا می کنم، که خلوتیان

18. سر سبو بگشادند و در فروبستند

19. تو نخل میوه فشان باش در حديقۀ دهر

20. که کم درخت قوی خشک شد که نشکستند

21. ز کاهلی تو نظیری خزان این چمنی

22. گهی به باغ شدی کز نشاط وارستند