غزل شمارهٔ 260
1. جهان از باد نوروزی جوان شد
2. زمین در سایهٔ سنبل نهان شد
3. قیامت میکند بلبل سحرگاه
4. مگر گل فتنهٔ آخر زمان شد؟
5. ز رنگ سبزه و شکل ریاحین
6. زمین گویی به صورت آسمان شد
7. صبا در طرهٔ شمشاد پیچید
8. بنفشه خاک پای ارغوان شد
9. بهار آمد، بیا و توبه بشکن
10. که در وقتی دگر صوفی توان شد
11. ز رنگ و بوی گل اطراف بستان
12. تو پنداری بهشت جاودان شد
13. ولیکن اوحدی را برگ گل نیست
14. که او آشفتهٔ روی فلان شد
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده