غزل شمارهٔ 237
1. برهمن کی ره اسلام از بیم و ستم گیرد
2. بهل تا سوی دیر آید، اجازت از صنم گیرد
3. طواف کعبه کردم با دل پر آتش و ترسم
4. که ناگه شعله در بال مرغان حرم گیرد
5. اگر آزاد گردد دل ز سوز آتش دوزخ
6. ز صد دریای آتش ، آفت یک شعله کم گیرد
7. ز آه سرد زاهد تیره گشت آیینهٔ ایمان
8. دلا عکسی بیفکن تا فروغ جام جم گیرد
9. خیال چشم اوچون با خود ازعالم برد عرفی
10. هزاران فتنه و آشوب در شهر عدم گیرد
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده