غزل شمارهٔ 49
1. تا کوکبه ی رحمت جاوید بلند است
2. بخت طلب و طالع امید بلند است
3. آوازه ی رندی به جهان پست نگردد
4. تا زمزمه ی جام ز جمشید بلند است
5. ما گلخنی یان بس که ز بد نامی راحت
6. از سایه نشینان گل بید بلند است
7. چون شیونی یان همدمی ما نگرفتند
8. از محفل ما نغمه ی ناهید بلند است
9. عرفی خبر از جلوه ی معشوق ندارد
10. با ذره بگویند که خورشید بلند است
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده