یکی از متعبدان شام در بیشه زندگانی کردی و برگ درختان خوردی. پادشاهی بحکم زیارت بنزدیک وی رفت و گفت: اگر مصلحت بینی به شهر اندر برای تو مقامی بسازم که فراغ عبادت از این به دست دهد و دیگران هم ببرکت انفاس شما مستفید گردند و به صلاح اعمال شما اقتدا کنند.

زاهد قبول نکرد. یکی از وزیران گفتش: پاس خاطر ملک را روا باشد که چند روزی به شهر اندر آئی و کیفیت مقام معلوم کنی، پس اگر صفای وقت عزیزان را از صحبت اغیار کدورتی باشد اختیار باقی است.

عابد بشهر درآمد و بستان سرای خاص ملک را بدو پرداختند. مقامی دلگشای، روان آسای

ملک در حال کنیزکی خوبروی پیشش فرستاد

و همچنین در عقبش غلامی بدیع الجمال لطیف الاعتدال

عابد طعامهای لذیذ خوردن گرفت و کسوت های لطیف پوشیدن. از فواکه و مشموم و حلاوات تمتع یافتن و در جمال غلام و کنیزک نگریستن. و خردمندان گفته اند: زلف خوبان زنجیر پای عقلست و دام مرغ زیرک

فی الجمله دولت وقت مجموع بزوال آمد. چنانکه گفته اند:

باری ملک بدیدن او رغبت کرد. عابد را دید از هیأت نخستین بگردیده و سرخ و سپید و فربه شده و بر بالش دیبا تکیه زده و غلام پری پیکر با مروحه طاوسی بالای سر ایستاده.

بر سلامت حالش شادمانی کرد و از هر دری سخن گفتند تا ملک بانجام سخن گفت: من این دو طایفه را در جهان دوست میدارم یکی علما و دیگر زهاد.

وزیری فیلسوف جهاندیده حاضر بود. گفت: ای خداوند شرط دوستی آنست که با هر دو طایفه نکوئی کنی عالمان را زر بده تا دیگر بخوانند و زاهدان را چیزی مده تا زاهد بمانند