غزل شمارهٔ 4682
1. چو غنچه نکهت خود از صبا دریغ مدار
2. ز آشنا سخن آشنا دریغ مدار
3. شکستگان جهان را خوش است دل دادن
4. دل شکسته ز زلف دوتا دریغ مدار
5. مکن مضایقه باآن نگار در کف خون
6. ز دست وپای بلورین حنا دریغ مدار
7. به شکر این که ترا خون چو نافه مشک شده است
8. نفس ز سینه مجروح ما دریغ مدار
9. ز رهروی که به دنبال کاروان ماند
10. نوای خویش چو بانگ درا دریغ مدار
11. ز تلخکام، شکر بازداشتن ستم است
12. ز هیچ تلخ زبانی دعا دریغ مدار
13. درین بساط کمالی چو عیب پوشی نیست
14. ز دوستان لباسی، قبا دریغ مدار
15. ز تنگدستی اگر خرده ای نیفشانی
16. گشاده رویی خود از گدا دریغ مدار
17. مباش کم ز نی خشک در جوانمردی
18. اگر شکر نفشانی، نوا دریغ مدار
19. به میوه کام جهان چون نمی کنی شیرین
20. چو سرو سایه ز هر بینوا دریغ مدار
21. زکات راستی از کجروان مگردان راه
22. ز هیچ کور درین ره عصا دریغ مدار
23. شود حلاوت شکر دو مغز از بادام
24. شکر ز طوطی شیرین نوا دریغ مدار
25. یکی هزار شود قطره چون به بحر رسد
26. ز صاحبان نظر توتیا دریغ مدار
27. درین ریاض چو ابر بهار شو صائب
28. ز خار قوت نشو و نما دریغ مدار
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده