غزل شمارهٔ 5064
1. همچون کمان سخت ز طبع غیور خویش
2. آسوده از کشاکش خلقم ز زور خویش
3. از آفتاب اگر به سرم تاج زر نهند
4. سر درنیاورم به فلک ازغرور خویش
5. چون کرم شبچراغ،زراندودآتشم
6. مستغنی ازستاره و ماهم زنورخویش
7. حیرات مرا به عالم وحدت کشیده است
8. نتوان زمن گرفت به کثرت حضور خویش
9. سیلاب با تلاطم دریا چه می کند؟
10. پروای شور حشر ندارم ز شور خویش
11. نه تاب وصل دارد و نه طاقت فراق
12. درمانده ام به دست دل ناصبور خویش
13. صائب مرا به عالم بالا دلیل شد
14. در زیر بار منتم از فکر دور خویش
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده