غزل شمارهٔ 6371
1. دل را به هم شکن که فروزان شود ز حسن
2. کآیینه شکسته چراغان شود ز حسن
3. گر تن دهد به کاوش مژگان اسیر عشق
4. هر رخنه ای ز دل لب خندان شود ز حسن
5. هر سینه ای که هست در او خارخار عشق
6. بی منت بهار، گلستان شود ز حسن
7. شورابه سرشک اسیران تلخکام
8. شیرین چو آب چشمه حیوان شود ز حسن
9. سنگ ملامتی که به خونین دلان رسد
10. سیرابتر ز لعل بدخشان شود ز حسن
11. هر آه سرد کز دل عشاق سر کشد
12. سرسبز همچو سرو خرامان شود ز حسن
13. بخت سیاه من چه عجب سبز اگر شود
14. جایی که آه، سنبل و ریحان شود ز حسن
15. صائب بهشت نقد که جویای اوست خلق
16. مخصوص دیده ای است که حیران شود ز حسن
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده