سلمان ساوجی_دیوانغزل ها (فهرست)

غزل شمارهٔ 174

1. نمی‌دانم که نی چون من چرا بسیار می‌نالد؟

2. دمادم می‌زند یارش، ز دست یار می‌نالد

3. نشسته بر ره با دست و بادش می‌زند هر دم

4. از آن رو زرد و بیمارست و چون بیمار می‌نالد

5. دمیدندش دمی در تن از آنرو روح می‌بخشد

6. بریدندش زیار خود، از آنرو زار می‌نالد

7. ز بیماری چنانش تن نحیف و زار می‌بینم

8. که بر هر جا که انگشتش نهی صد بار می‌نالد

9. دمی بسیار دادندش، شکایت می‌کند زان دم

10. جگر سوراخ کردندش، از آن آزار می‌نالد

11. مگر در گوش او رمزی، ز راز عشق می‌آید

12. دلش طاقت نمی‌آرد، ازین گفتار می‌نالد

13. نفس با عود زن کز یار می‌سوزد نمی‌گرید

14. مزن بادی که از هر باد نی چون یار می‌نالد

15. منال از یار خود سلمان که تشنیع است بر بلبل

16. اگر در راه عشق گل ز زخم خار می‌نالد

17. دمی بر نی بزن نی زن، که دردی هست همراهش

18. اگر دردی ندارد نی چرا بسیار می‌نالد؟


بعدیقبلی

هیچ نظری ثبت نشده

ابیات برگزیده

* باد آمد و بوی عنبر آورد
* بادام شکوفه بر سر آورد
شعر کامل
سعدی
* مریز اشکِ من ای چشم خون گرفته که خواهم
* کنم نثار رهش آن دُر ِنسفتۀ خود را
شعر کامل
جامی
* در قیامت می شود شیرین، زبان در کام ما
* تلخی بادام ما را شور محشر می برد
شعر کامل
صائب تبریزی