قصیدهٔ شمارهٔ 120
1. تا کی دم از علایق و طبع فلک زنیم
2. تا کی مثل ز جوهر دیو و ملک زنیم
3. تا کی غم امام و خلیفهٔ جهان خوریم
4. تا کی دم از علی و عتیق و فلک زنیم
5. دوریم از سماع و قرینیم با صداع
6. تا ما همی سقف به نوای سلک زنیم
7. هرگز نبوده دفتر و دف در مصاف عشق
8. تیر امید کی چو شهان بر دفک زنیم
9. تا کی ز راه رشک برین و بر آن رویم
10. بهر گل و کلالهٔ خوبان کلک زنیم
11. تا کی به زیر دور فلک چون مقامران
12. از بهر برد خویش دم لی و لک زنیم
13. دست حریف خوبتر آید که در قمار
14. شش پنج نقش ماست همین ما دو یک زنیم
15. یک دم شویم همچو دم آدم و چنو
16. اندر سرای عشق دمی مشترک زنیم
17. آن به که همچو شعر سنای گه سنا
18. میخ طناب خیمه برون از فلک زنیم
19. بر یاد روی و موی صنم صد هزار بوس
20. بر دامن یقین و گریبان شک زنیم
21. گر چه ستد زمانه چک و چاک را ز ما
22. آتش نخست در شکن چاک و چک زنیم
23. طوفان عام تا چکند چون بسان سام
24. خر پشته در سفینهٔ نوح و ملک زنیم
25. ای ما ز لعل پر نمکت چون نمک در آب
26. هرگز بود که زیور ما بر محک زنیم
27. زین جوهر و عرض غرض ما همین یکیست
28. گر چه همی ز قهر سما بر سمک زنیم
29. ما را طعام خوان خدا آرزو شدست
30. یک دم به پای تا دو سخن بر نمک زنیم
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده