غزل شمارهٔ 269
1. ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم
2. امید ز هر کس که بریدیم ، بریدیم
3. دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند
4. از گوشهٔ بامی که پریدیم ، پریدیم
5. رم دادن صید خود از آغاز غلط بود
6. حالا که رماندی و رمیدیم ، رمیدیم
7. کوی تو که باغ ارم روضهٔ خلد است
8. انگار که دیدیم ندیدیم، ندیدیم
9. سد باغ بهار است و صلای گل و گلشن
10. گر میوهٔ یک باغ نچیدیم ، نچیدیم
11. سرتا به قدم تیغ دعاییم و تو غافل
12. هان واقف دم باش رسیدیم، رسیدیم
13. وحشی سبب دوری و این قسم سخنها
14. آن نیست که ما هم نشنیدیم ، شنیدیم
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده