1. پشت من بشکست کوه درد جان فرسای من

2. باز افزاید همان این درد کار افزای من

3. گشت چشمم ژرف دریایی وآتش خون دل

4. شاخ مرجان اندر او مژگان خون پالای من

5. تخته‌ای زین نه سفینه کس نبیند بر کنار

6. گر رود بر اوج از اینسان موجهٔ دریای من

7. پاسبان گنج را ماند، شده گنجش به باد

8. الحذر از دود آه اژدها آسای من

9. گه چو مرغابی و گاهم چون سمندر پرورند

10. اشک دریاآفرین و آه دوزخ زای من

11. زان چو سیمابم در آتش زین در آبم چون نمک

12. تا بخود بینم نه ترکیب است و نه اجزای من

13. روز عیشی خواستم زاید چه دانستم که چرخ

14. حامله دارد به سد ماتم شب یلدای من

15. چون به خاک گلخنم شد جبهه فرسا روزگار

16. دفع درد سر مکن گو بخت سندل سای من

17. ماتمی گشتند اجزای وجودم دور نیست

18. گر ز داغ تو سیه پوشید سر تا پای من

19. پای تا سر داغ گشتم دل سرا پا درد شد

20. چند نالم وای دل تا چند سوزم وای من

23. جامه نیلی گشت و از سیلی رخم نیلوفری

24. عاقبت این بود رنگم زین خم خاکستری

25. آب چشم از دامنم نیل آب و بر اطراف خاک

26. رود نیلی دیده‌ام در فرش ماتم گستری

27. بسکه موج رود نیل چشم من بر اوج رفت

28. شد گیاه نیل سبز از مرغزار اخضری

29. در مصیبت خانه‌ام پاگشت کاهی لاجرم

30. کاه برگی شد تن کاهیده‌ام از لاغری

31. بود در دستم سلیمانی نگینی ، گم شده‌ست

32. بی جهت قدم نشد چون حلقهٔ انگشتری

33. دیده مکروه بین را نوک مژگان بهر چیست

34. باری از خنجر نگردد کاش کردی نشتری

35. زور بازو می‌نماید چرخ چون پشتم شکست

36. بیش از ین بایست با من کردش این زور آوری

37. در ربود از حقه‌ام تریاق چرخ مهره باز

38. وین زمانم می‌کند در جیب افعی پروری

39. گور خود کندم به ناخن خاک آن بر سرکنان

40. دستم آمد با کفن دوزی ز پیراهن دری

41. سوگواران مجلسی دارند و خون در گردش است

42. من در آن مجلس فرو رفته ز جام آخری

43. افسر افشار بردی تا نهی برفرق خویش

44. فکر خود کن ای فلک کاری نکردی سرسری

47. یارب آن شب کز جهان می‌بست بار درد عشق

48. برد ازین عالم به آن عالم چه راه آورد عشق

49. خون او گلگونهٔ رخسارهٔ جور است از آنک

50. شد شهید و رو نگردانید از ناورد عشق

51. عاشق مردانه رفت و حسرت سد مرده برد

52. پر بگردد حسن چون او کم بیابد مرد عشق

53. حسن باقی ای بسا لطفی که در کارش کند

54. زانکه روحی برد از این عالم بلا پرورد عشق

55. رفت تا بی دوست سوزد از تف جانش بهشت

56. واتش دوزخ کند افسرده ز آه سرد عشق

57. روز استقبال روحش آمدند از راه خلد

58. روح مجنون پیش و در پس سد بیابان گرد عشق

59. بد قماریهای شطرنج مجازی خوش نکرد

60. رفت تا جایی که می‌بازند خاصان نرد عشق

61. می‌شد و می‌گفت روحش با تن بسمل شده

62. حلق خونین و رخ زرد است سرخ و زرد عشق

63. عشق باخود برد و عالم با هوسناکان گذشت

64. زانکه عشق اندر خور او بود و او در خورد عشق

67. اهل نطق از گریه شست وشوی دفتر کرده‌اند

68. رخت بخت خود بدان آب سیه تر کرده‌اند

69. سوخته اهل سخن اوراق و کلک و هر چه هست

70. کرده پس خاکسترش در مشت و بر سر کرده‌اند

71. برق کز دل جسته تا عالم بسوزد هم ز راه

72. باز گردانیده وندر سینه خنجر کرده‌اند

73. توتیان را نی شکر زار تمنا خورده خاک

74. نوحه خوان چون زاغ مشکین جامه در بر کرده‌اند

75. در کسوف گل شده خورشید و حربا فطرتان

76. خویش را زندانی سوراخ شپر کرده‌اند

77. در زده آتش به آب بحر غواصان فکر

78. مسکن مرغابیان جای سمندر کرده‌اند

79. گرم طبعان در فلک آتش فکنده و اختران

80. کسوت خاکستری در بر چو اخگر کرده‌اند

81. گشته در کوه و کمر وحشی نهادان و ز عقاب

82. بهر پرواز عدم دریوزهٔ پر کرده‌اند

83. خانه‌ای ترتیب داده فرقه گم کرده گنج

84. وندر آن دهلیزه کام و حلق اژدر کرده‌اند

85. بهر ثبت این مصیبت نامه ارباب قلم

86. در دوات دیده کلک از نوک نشتر کرده‌اند

89. سخت نادانسته کاری کرد چرخ و اخترش

90. درسر این کار خواهد رفت زرین افسرش

91. وای بر اختر که مردی را که خنجر بر شکافت

92. زهرهٔ چرخ آب می‌گردد هنوز از خنجرش

93. بی گمان ناگاه تیرش می‌جهد بر پشت چرخ

94. سوده خود بر دست او یک بار پیکان و برش

95. شهسوار ما که چوبین اسب زیر ران کشید

96. مرکب زرینه زین گو خاک می‌خور بر درش

97. مرکبی کش دم بریدند ار بود رخش سپهر

98. غاشیه شال سیه زیبد پی زین زرش

99. بر سر تربت چه حاصل تاج زر بر سندلی

100. تاجداری را که بر خاک لحد باشد سرش

101. گر بود تاج زر خور چون ز سر خالی بماند

102. تاج پوشی نیست از خاک سیه لایقترش

103. در جهان نایاب شد خاک سیه چون کیمیا

104. بس کزین ماتم به سر کردند در هر کشورش

105. سوگواران رایگان دانند و از گردون خزند

106. قیمت مشک ار نهد بر تودهٔ خاکسترش

107. این که می‌خوانی شبش روز است رفته در عزا

108. گشته شب عریان و کردهٔ جامهٔ خود در برش

111. بومی آمد نامهٔ عنوان سیه بر بال او

112. نامه‌ای بتر ز روی نامبارک فال او

113. خانه شهری سیه گردد ز بال افشانیش

114. بر که خواهد سایه افکندن بدا احوال او

115. هر گه این بوم آمد و بر طرف بامش پر گشاد

116. صحن گلخن گشت سقف خانه اقبال او

117. از همه دیوار ما کوتاه‌تر دید و نشست

118. نامه‌ای چون پر زاغ او زبان حال او

119. نامه‌ای پیچیده طومار مصیبت را تنور

120. گریه‌ها پوشیده در تفصیل و در اجمال او

121. نامه‌ای سر تا سر او ای دریغا ای دریغ

122. در نوشتن کرده کاتب اشکی از دنبال او

123. نام قاسم بیگی قسمی به خون‌آغشته حرف

124. بسکه در وقت رقم می‌رفت اشک آل او

125. زخم موری کشته شیری را بلی لغزد چو پای

126. پشه ای پیش آید و پیلی شود پامال او

127. آن بریده سر که بر دست این خطا رفتش که بود

128. زهره‌اش بشکافت خوف خنجر قتال او

129. پردلی بود او که روبر تیر رفتی سینه چاک

130. عاشقی می‌کرد می‌گفتی به خط و خال او

131. نقش هستی شست و شیر از بیشه اندیشد هنوز

132. بر کنار بیشه بگذارند اگر تمثال او

135. صولتش کار گوزن و گور آسان کرده بود

136. کوه و بیشه بر پلنگ و شیر زندان کرده بود

137. اژدها را روزگاری هول مار نیزه‌اش

138. برده در سوراخ تنگ مور پنهان کرده بود

139. برق تیغش ساختی چون بیشهٔ آتش زده

140. نیزهٔ شیران اگر دشتی نیستان کرده بود

141. ای دریغا آن سبکدستی که خنجر بر کفش

142. بوسه ناداده ز خون خصم توفان کرده بود

143. کاسه گو خود را اگر دادی به سگبانش سپهر

144. او کنون این نه قرابه سنگباران کرده بود

145. سینه ماهی و پشت گاو در هم داشت راه

146. تیغ را تا دست او ایما به یلمان کرده بود

147. آگهی زین زود رفتن داشت کز آغاز عمر

148. خیر بادا هرچه بودش تا سر و جان کرده بود

149. دخل مستقبل به راه خرج ماضی ریخته

150. نقد حال خویش را با نسیه یکسان کرده بود

151. هر چه در دامان دریا بود و اندر جیب کان

152. اهل حاجت را همه در جیب و دامان کرده بود

153. اینکه جان و سر نمی‌بخشید بود از بهر آنک

154. سرطفیل دوستان ، جان وقف جانان کرده بود

157. تاجداران را سری بود و سران را افسری

158. کش نیابی سد یک او گر بگردی کشوری

159. روز احسان جود سر تا پا ، سر تا پا کرم

160. قلزمی نیسان ، غلامی ابر، عمان چاکری

161. روز میدان پای تا سر دل ، ز سر تا پا جگر

162. شیر هیبت ، صف شکافی ، تیر صولت ، صفدری

163. تیغ او چون در نبردی با اجل گشتی قرین

164. تا اجل کشتی یکی ، او کشته بودی لشکری

165. دود روزن بودی آتشگاه قهرش را سپهر

166. دوزخ تابیده در خاکستر او اخگری

167. همچو او یی زین کهن ترکیب ناید در وجود

168. عنصری ازنو مگر سازند و چرخ و اختری

169. چرخ خوش دیر آشکارا کرد و پنهان ساخت زود

170. گوهر ذاتش که مثلش کس ندیده جوهری

171. درج را سر بر گشاید دیر و زودش سر نهد

172. جوهری را چون بود در درج نادر گوهری

173. لاف یکرنگی و او خونین کفن در خاک و من

174. نی به سینه دشنه‌ای رانده نه بر دل خنجری

175. شرم بادا روی خویشم این عزا باشد که کس

176. مشت کاهی پاشد و بر سر کند خاکستری

177. بود این حق وفا الحق که ریزم خون خویش

178. هم درون خود کشم در خون و هم بیرون خویش

181. سنگ بردارم هنوزم جان برون ننهاده رخت

182. تا رود غمخانهٔ تن بر سرش ویران کنم

183. لیکن این تدبیرها خواهد فراغ خاطری

184. خود کرا پروا که گوید این کنم یا آن کنم

185. غیر از این ناید ز من که آتش برآرم از جگر

186. اشک و آهی از پی تسکین دل سامان کنم

187. سردهم هر دم شط خونی به روی روزگار

188. لخت ابری هر نفش در چرخ سر گردان کنم

189. یاد خواهد کرد عالم زاب توفان زای نوح

190. گر تنور سینه خواهم کاتشین توفان کنم

191. از شکاف سینه این توفان برون خواهد نهاد

192. در قفس این باد را تا چند در زندان کنم

193. دود برمی‌آورد از آب برق آه من

194. به که بر قلزم بگریم نوحه بر عمان کنم

195. آب ابر چشم من توفان آتش چون کشد

196. دجله‌ای گیرم که در هر قطره‌اش پنهان کنم

197. اینهمه دشوار در راه است عالم را ز من

198. خنجری کو تا من این دشوارها آسان کنم

201. خشک شد بحری که دهرش کان گوهر می‌نهاد

202. گوهری از وی به خشک و تر برابر می‌نهاد

203. آفتابی شد فرو کز خاطرش در کان عهد

204. آسمان گنجینه‌های پر ز گوهر می‌نهاد

205. مهر بر لب زد سخن سنجی که چون لب می‌گشود

206. قفل حیرت بر زبان هر سخنور می‌نهاد

207. فاقدی پرداخت جای از خود که در میزان قدر

208. نکته‌ای را در مقابل بدره زر می‌نهاد

209. طایری پر ریخت کاو را وقت پرواز بلند

210. مرغ شاخ سدره ، سدره بوسه بر پر می‌نهاد

211. خسروی منشور معنی شست کز دیوان او

212. چرخ هر جا یک رقم میدید بر سر می‌نهاد

213. آب می‌شد اختر از شرم و فرو می‌شد به خاک

214. در نطقش کز فلک پهلوی اختر می‌نهاد

215. در مبارز خانهٔ معنی زبان تیر او

216. بر گلوی حرف گیران نوک خنجر می‌نهاد

217. دفتر او را زمان شیرازه می‌بست و سپهر

218. دفتر اقران برای جلد دفتر می‌نهاد

219. دست ننهادی اگر بر سینهٔ او روزگار

220. پای بر معراج نطق از جمله برتر می‌نهاد

223. طایر روحش که مرغی بود علوی آشیان

224. چند روزی گشت صید دام این سفلی مکان

225. در مضیق این قفس سد کسرش اندر بال و پر

226. ز آفت این دامگه سد نقصش اندر جسم و جان

227. چنگل شاهین آزارش به جای دست شاه

228. کلبهٔ صیاد خونخوارش به جای بوستان

229. کرده گم بستان اصلی پرفشان بی‌اختیار

230. در خزان بی‌بهار و در بهار بی‌خزان

231. ز آشیان بی‌نشان در چار دیوار مقیم

232. و آمده بال و پرش سنگ حوادث را نشان

233. سر به زیر بال دایم ز آفت گرد فتور

234. وز غبار آن همیشه بال و پروازش گران

235. ناگهان آمد صفیری ز آشیان سدره‌اش

236. گرد بال افشاند و مرغ سدره شد زین خاکدان

237. جای پروازش فراز سدره کن یارب که هست

238. درخور پرواز بال همتش جای جنان

239. مرغ شاخ سدره گردد هر که این پرواز یافت

240. آن پرش ده کاو تواند شد به سدره پرفشان

241. آشیانش بر کنار قصر لطف خویش ساز

242. کای خوشا آن مرغ کش آنجای باشد آشیان

245. باد تا جاوید عمر و دولت عباس بیگ

246. ناگزیر دور بادا مدت عباس بیگ

247. باد چون اقبال و دولت در سجود دایمی

248. سلطنت در قبله‌گاه شوکت عباس بیگ

249. باد تا هستی‌ست بر لشکر گه گیتی محیط

250. ظل ممتد لوای همت عباس بیگ

251. در امور معظم ار ایام سوگندی خورد

252. باد سوگند عظیمش عزت عباس بیگ

253. زلزله فرمای نخلستان جان یعنی اجل

254. باد لزران همچو بید از هیبت عباس بیگ

255. آسمان بربود اگر یک در ز بهر تاج خویش

256. از سه عالی گوهر پر قیمت عباس بیگ

257. این دو باقی مانده در را تا ابد بادا بقا

258. بهر زیب و زین تاج رفعت عباس بیگ

259. گر ز پا افتاد نخلی زان دو سرو تازه باد

260. جاودان سر سبز باغ حشمت عباس بیگ

261. باد روشن زان دو مصباحش شبستان مراد

262. رفت اگر شمعی ز بزم عشرت عباس بیگ

263. این دو را تا رستخیز از وصل نومیدی مباد

264. تا به حشر ار برد آن یک حسرت عباس بیگ