غزل شمارۀ 112
1. وقت طرب ایام گل و موسم کشت است
2. میخانه ما در همه ایام بهشت است
3. بی یاد تو در هیچ مقامی نه نشستم
4. گر گوشه محراب و گر کنج کنشت است
5. سر تا قدمی روشنی دیده چو خورشید
6. ایزد تن پاکت مگر از نور سرشتست
7. آدم به چنین خوبی و عیسی نفسی نیست
8. حقا که پری هم سخنش پیش تو زشت است
9. چون دوخته گردد دل صد چاک تو اهلی
10. چون رشته مقصود ترا چرخ نرشتست
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده