غزل شمارۀ 1171
1. تو که پیش بیغمانی چو گل از نشاط خندان
2. رخ خود چو غنچه درهم چه کشی ز دردمندان
3. ز لب تو بیعنایت، بکجا برم شکایت
4. که صدم جفاست از وی ز تو صدهزار چندان
5. چکنم که در نگیرد بتو شمع برق آهی
6. که چو موم نرم سازد دل سخت تر ز سندان
7. بلب تو جای دندان که گمان برد ز تندی
8. چو مجال دیدن کس نبود چه جای دندان
9. تو بدین جمال و خوبی دل تنگ نیست جایت
10. که فرشته کس مقید نکند بکنج زندان
11. دل من بخود پسندی نکشد ز سجده ات سر
12. که فرشته دیو سازد سر کبر خودپسندان
13. نرسید دست اهلی بسه قدان گلرخ
14. نرسد بدست کوته گل وصل سربلندان
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده