غزل شمارۀ 1257
1. ای مصور ز کف این تخته تعلیم بنه
2. سجده کن پیش بت ما سر تسلیم بنه
3. گر سر و دست به میزان محبت داری
4. جان بیک نیم و جهان جمله بیک نیم بنه
5. ملک راحت طلبی رند و گدا باش چو من
6. ورنه سلطان شو و دل بر خطر و بیم بنه
7. آخر ای چرخ منداینهمه غم بر دل من
8. بار غم بر دل عشاق به تقسیم بنه
9. تا مرا بنده خود خواند ز غم آزادم
10. خسرو وقتم و گو خط بغلامیم بنه
11. همنشینان چو به خشت در او جان بدهم
12. بر سر خاک من آن خشت بتعظیم بنه
13. بنده خاک در سیمتنی شو اهلی
14. بت پرستی مکن و دل ز زر و سیم بنه
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده