غزل شمارهٔ 838
1. آن دل که دایمش سر بستان و باغ بود
2. گویی همیشه سوخته درد و داغ بود
3. هر خانه دوش داشت چراغی و جان من
4. می سوخت و به خانه من این چراغ بود
5. من بی خبر فتاده در آن کوی مرده وار
6. نالیدنم صدایی غلیواژ و زاغ بود
7. روزی نشد که جلوه طاووس بنگرد
8. این دیده را که روزی زاغ و کلاغ بود
9. دل در چمن شدی و ز بوی تو شد خراب
10. بلبل که بویها ز گلشن در دماغ بود
11. رفتم به سوی باغ و به یادت گریستم
12. بر هر گلی، وگرنه کرا یاد باغ بود
13. شب گفت، می رسم، چو بگفتم، به خنده گفت
14. خسرو برین حدیث منه دل که لاغ بود
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده