غزل شمارهٔ 965
1. ستمکشی که بجز گریهاش نشاید و خندد
2. قیامت است که چون زخم لب گشاید و خندد
3. هوسپرستی این اعتبار پوچ چه لازم
4. که همچو صفر به درد سرت فزاید و خندد
5. چو شمع منصب وارستگی مسلم آنکس
6. که تیغ حادثه تاجش ز سر رباید و خندد
7. درین زیانکده چندان کف فسوس نسایی
8. که جوش آبله آیینهات نماید و خندد
9. شرار کاغذ و آمال ماست توام غفلت
10. که زندگی دو نفس بیشتر نپاید و خندد
11. حذر ز صحبت آنکس که بیتأمل معنی
12. به هر حدیث که گویی ز جا درآید و خندد
13. خطاست چشم گشودن به روی باخته شرمی
14. که هر برهنه که بیند به پیشش آید و خندد
15. جه ممکن است شود منفعل ز غیبت یاران
16. دهن دریده قفاییکه باد زاید و خندد
17. مثال عبرت اشیا درین بساط تحیر
18. کمینگر است که کس آینه زداید و خندد
19. درتن جنونکده این است ناگزیر طبایع
20. که نالد و تپد و گرید و سراید و خندد
21. دلگرفتهٔ بیدل نیافت جای شکفتن
22. مگر چو صبح ازین خاکدان برآید و خندد
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده