غزل شمارهٔ 4
1. مران به عنف خدا را ز آستانه مرا
2. مکش به تیغ جدایی به هر بهانه مرا
3. نخست تایر گلزار قدسیان بودیم
4. محبت تو جدا کرد از آشیانه مرا
5. مقیم صومعه بودم به عالم لاهوت
6. کشید عشق به کوی شرابخانه مرا
7. چه حکمت است که صیاد کارخانه غیب
8. ز زلف و خال تو بنهاده دام و دانه مرا
9. کرانه می کنی از من کجا روا باشد
10. بکشت محنت این درد بی کرانه مرا
11. مرا میانه غم بر کرانه می مانی
12. گناه چیست ندانم در این میانه مرا
13. ز لعل خود به صبوحی خمار من بشکن
14. که در سرست خمار می شبانه مرا
15. زمانی ای دل غمدیده با زمانه بساز
16. زمان زمان بنوازد مگر زمانه مرا
17. فسون ابن حسامم به توبه می خواند
18. به گوش در نرود هرگز این فسانه مرا
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده