لینک اشتراک گذاری
کپی شد
اقبال لاهوریجاویدنامه
شمارهٔ 1-دیباچه : خیال من به تماشای آسمان بود است
شمارهٔ 2-مناجات : آدمی اندر جهان هفت رنگ
شمارهٔ 3-تمهید آسمانی - نخستین روز آفرینش نکوهش می کند آسمان زمین را : زندگی از لذت غیب و حضور
شمارهٔ 4-نغمه ملائک : فروغ مشت خاک از نوریان افزون شود روزی
شمارهٔ 5-تمهید زمینی - آشکارا می شود روح حضرت رومی و شرح میدهد اسرار معراج را : عشق شور انگیز بی پروای شهر
شمارهٔ 6-زروان که روح زمان و مکان است مسافر را بسیاحت عالم علوی میبرد : از کلامش جان من بیتاب شد
شمارهٔ 7-زمزمهٔ انجم : عقل تو حاصل حیات ، عشق تو سر کائنات
شمارهٔ 8-فلک قمر : این زمین و آسمان ملک خداست
شمارهٔ 9-عارف هندی که به یکی از غار های قمر خلوت گرفته ، و اهل هند او را «جهان دوست» میگویند : من چوکوران دست بر دوش رفیق
شمارهٔ 10-نه تا سخن از عارف هندی : ذات حق را نیست این عالم حجاب
شمارهٔ 11-جلوهٔ سروش : مرد عارف گفتگو را در ببست
شمارهٔ 12-نوای سروش : ترسم که تو میرانی زورق به سراب اندر
شمارهٔ 13-حرکت به و وادی یرغمید که ملائکه او را وادی طواسین مینامند : رومی آن عشق و محبت را دلیل
شمارهٔ 14-طاسین گوتم
شمارهٔ 15-طاسین زرتشت : آزمایش کردن اهریمن زرتشت را
شمارهٔ 16-طاسین مسیح
شمارهٔ 17-طاسین محمد
شمارهٔ 18-فلک عطارد - زیارت ارواح جمال الدین افغانی و سعید حلیم پاشا : مشت خاکی کار خود را برده پیش
شمارهٔ 19-دین و وطن : لرد مغرب آن سراپا مکر و فن
شمارهٔ 20-اشتراک و ملوکیت : صاحب سرمایه از نسل خلیل
شمارهٔ 21-شرق و غرب : غربیان را زیرکی ساز حیات
شمارهٔ 22-محکمات عالم قرآنی - خلافت آدم : در دو عالم هر کجا آثار عشق
شمارهٔ 23-حکومت الهی : بندهٔ حق بی نیاز از هر مقام
شمارهٔ 24-ارض ملک خداست : سر گذشت آدم اندر شرق و غرب
شمارهٔ 25-حکمت خیرکثیر است : گفت حکمت را خدا خیر کثیر
شمارهٔ 26-پیغام افغانی با ملت روسیه : منزل و مقصود قرآن دیگر است
شمارهٔ 27-غزل زنده رود : این گل و لاله تو گوئی که مقیم اند همه
شمارهٔ 28-فلک زهره : در میان ما و نور آفتاب
شمارهٔ 29-مجلس خدایان اقوام قدیم : آن هوای تند و آن شبگون سحاب
شمارهٔ 30-نغمهٔ بعل : آدم این نیلی تتق را بر درید

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* این صورت بت چیست اگر خانه کعبه‌ست
* وین نور خدا چیست اگر دیر مغانه‌ست
شعر کامل
مولوی
* یا وفا خود نبود در عالم
* یا مگر کس در این زمانه نکرد
شعر کامل
سعدی
* لب به هر طعمه میالای که دندان شکند
* بر سر خوان فرومایه ز پالودۀ قند
شعر کامل
جامی