غزل شمارۀ 464
1. جلوه اش دامن نازی به دل ریش کشید
2. پادشه رخت به ویرانۀ درویش کشید
3. سر به جیب دل آتشکده بردم گفتم
4. که چها ناوک آن شوخ جفا کیش کشید
5. فلک افتادۀ من بود، به هندم انداخت
6. عاقبت کین ز من عافیت اندیش کشید
7. پس ازین روبهی دهر نخواهد دیدن
8. هر کجا کون خری بود فلک پیش کشید
9. صلح کل کرد حزین، آنکه به عالم چون من
10. چه جفاها که ز بیگانه و از خویش کشید
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده