غزل شمارۀ 1007
1. این چنین واله و شیدا که ز عشق تو منم
2. حاش لله که بود بی تو سرِ زیستنم
3. زارم از هجر تو کو بخت که همراه صبا
4. خویش را چون خس و خاشاک به راهت فگنم
5. تا رسیدی به من آواز سپاه تو گھی
6. وه چه بودی به سرِ راه تو بودی وطنم
7. جان ندانم که دگر جای کجا خواهد ساخت
8. این چنین کز غم و اندوه تو بگداخت تنم
9. شد چنان قالبم از ضعف که گر در نگری
10. هیچ چیزی نشود دیده به جز پیرهنم
11. روی در کوی عدم کرده ام ای پیک صبا
12. یادگاری سخنی چند رسان زان دهنم
13. تاری از پیرهنش بهر خدا سوی من آر
14. تا بدوزند بدان از پسِ مردن کفنم
15. من که در زندگی از خیل فراموشانم
16. چون بمیرم که کند یاد در آن انجمنم
17. جامیا آنچه من از جام غمش کردم نوش
18. چه عجب زانکه نباشد خبر از خویشتنم
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده