غزل شمارۀ 1009
1. زهی به وعدۀ وصل تو تازه جان و جهانم
2. بیا که بی تو ز درد و غم فراق به جانم
3. غم فراق ندانم چگونه پیش تو گویم
4. که چون رخ تو ببینم رود ز کار زبانم
5. ببخش منصب فراشیم که آن سرِ کو را
6. به دیده خاک بروبم ز گریه آب فشانم
7. به جرم عشق تو گر می کشند گو بکشیدم
8. که من نهفتن این راز بیش ازین نتوانم
9. اگر ز کوی تو خاری خلد به پای سگانت
10. به سوزن مژه بیرون کنم به دیده نشانم
11. من آن نیم که شماری مرا ز سلک غلامان
12. همین بس است که داری گھی زخیل سگانم
13. چو خوانم از غم تو دردناک گفتۀ جامی
14. هزار سوخته دل را ز دیده خون بچکانم
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده