غزل شمارۀ 1339
1. شد وقت گل به باده مرا طیلسان گرو
2. با زاهدان به توبه چه دارم زبان گرو
3. ماه زمین تویی چه عجب گر نبرد حُسن
4. ماه زمین برد ز مه آسمان گرو
5. بوسی به نسیه ام بده از لب که می نهم
6. پیش تو در برابر آن نقدِ جان گرو
7. در داستان عشق تو بگذشت عمرِ ما
8. رفتیم و دل هنوز بدین داستان گرو
9. رسوای کودکان شدم آری بدین سزاست
10. پیری که دل کند به غم راستان گرو
11. بی مهریست عادت تو وای آنکه کرد
12. خاطر به دلبری چو تو نامهربان گرو
13. جامی به دور لعل لبت وجه می نداشت
14. تسبیح و خرقه کرد به کوی مغان گرو
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده