غزل شمارۀ 417
1. سر زلفت که هست از باد گاهی راست گاهی کج
2. بران رخسار و عارض باد گاهی راست گاهی کج
3. چو در مستی خرامی قدت از خاصیّت باده
4. شود چون شاخ گل از باد گاهی راست گاهی کج
5. خیال قامت و محراب ابروی تو می بندد
6. که می خواند امام اوراد گاهی راست گاهی کج
7. رقیب کج نهادت باد خرّم راستی کارد
8. به عاشق مژدۀ بیداد گاهی راست گاهی کج
9. نماز من نیاز آمد چه حاصل زانکه در مسجد
10. شود بر عادت زهاد گاهی راست گاهی کج
11. در آن بالا و زلف از باغبان صنع حیرانم
12. که چون می پرورد شمشادگاهی راست گاهی کج
13. خیال قد و زلفت بست جامی در سخن زان رو
14. ردیف شعر او افتاد گاهی راست گاهی کج
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده