غزل شمارۀ 969
1. قَد بَدا الصُّبْح عَلى اَسْعَد فال
2. و زقی الدّيکُ عَلى اطيب حال
3. ساقیا می گذرد وقت صبوح
4. قدحی چند بده مالا مال
5. رنج مخمور شبانه نرود
6. جز به مَی های صبوح از دنبال
7. صبحدم تشنه لبان را می لعل
8. می دهد خاصیت آبِ زلال
9. حبّذا آبِ زلالی که ازوست
10. شسته از چهرۀ جان گرد ملال
11. جامیا باده خور و دار حرام
12. به حلالیش مرو راه ضلال
13. زانکه می خاصه به شیرین پسران
14. مستی آرد چه حرام و چه حلال
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده