خواجوی کرمانی_دیوانغزل ها (فهرست)

غزل شمارهٔ 913

1. ای سبزه دمانیده بگرد قمر از موی

2. سر سبزی خط سیهت سر بسر از موی

3. جز پرتو رخسار تو از طره شبرنگ

4. هرگز نشنیدیم طلوع قمر از موی

5. بر طرف بناگوش تو آن سنبل مه پوش

6. افکنده دو صد سلسله بر یکدگر از موی

7. بی‌موی میانت تن من در شب هجران

8. چون موی میانت شده باریکتر از موی

9. موئی ز میانت سر موئی نکند فرق

10. تا ساخته‌ئی موی میانرا کمر از موی

11. موئیست دهان تو و از موی شکافی

12. هنگام سخن ریخته لؤلؤی تر از موی

13. بیرون ز میان تو که ماننده موئیست

14. کس بر تن سیمینت نبیند اثر از موی

15. خواجو چو بوصف دهنت موی شکافد

16. یک نکته نگوید ز دهانت مگر از موی


بعدیقبلی

هیچ نظری ثبت نشده

ابیات برگزیده

* بهر جائی که خون راند این تن پاک
* گیاه مهر، خواهد رستن از خاک
شعر کامل
امیرخسرو دهلوی
* پاک طینت می رساند فیض بعد از سوختن
* عود خاکستر چو گردد می کند دندان سفید
شعر کامل
صائب تبریزی
* اگر چه دوست به چیزی نمی‌خرد ما را
* به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست
شعر کامل
حافظ