الشکُر صیدٌ وقید النّم اِذا سمعت صوتَ الشکر تأهبتَ للمزید اِذا اَحبّ الله عبداً ابتلاءُ فَان صبرَ اِجتباهُ وان شکرَ اصطفاءُ بعضهم یشکرون الله لِقهره و بَعضهم یَشکرونَهُ لِلطفهِ و کلُّ واحِدٍ منهما خیرٌ لِاَنّ الشکر تریقاٌ یُقلّب القهر لطفاً العاقل الکامل هُوَ الذی یشکرُ علی الجفاء فی الحضور و الخفاء فَهوُ الذّی اصطفاه الله و ان کان مُرادهُ دَرَک النّار فبالشکر یَستعجل مقصودهُ لانّ اَلشکوی الظاهر تنقیص لشکوی الباطن قالَ علیه السّلم اَنَا الضّحوکُ القتول یعنی ضحکی فی وجه الجافی قتلُ لَهُ وَالمراد مِنَ الضحک الشکرُ مَکان الشکایة و حکی اَنّ یَهودّیاً کان فی جواراَحدٍ من اصحاب رسول الله و کانَ الیهودّیُ عَلی غُرفةٍ ینزل منها الاحداثُ و الَنجاس وابوال الصبیان و غسیل الثّیاب اِلی بیتهِ و هو یشکر الیهودیَّ و یامُراَهلهُ بِالشکروَ مضی عَلی هذا ثمان سِنینَ حَتی ماتَ المسلم فدَخَل الیهودی لیعزی اهله قَرأی فی البیت تلک النجاساتِ ورآی مَنافِذَها مِن الغرفة فعلم ما جَری فی المدّةِ الماضیة وَنَدم ندماً شدیداً و قال لِاَهلهِ و یحکم لِمَ لم تُخبرونی و دایماً کنتم تَشکرونی قالوا انّه کان یَأمُرنا بِالشّکر و یُهددّنا عن تَرکِ الشکر فَآمَنَ الیهودیّ.ُ

ولهذا ذکرالله فی القرآن انبیاءهُ و صالحی عِباد و شکرَهُم عَلی ما فَعلوا و لمن قَدر و غَفر.

شکر مزیدن پستان نعمتست پستان اگرچه پر بود تانمزی شیر نیاید.

پرسید که سبب ناشکری چیست و آنچه مانع شکرست چیست،شیخ فرمود مانع شکر خام طمعیست که آنچ بدو رسید بیش از آن طمع کرده بود آن طمع خام او را برآن داشت چون از آنچ دل نهاده بود کمتر رسید مانع شکر شد پس از عیب خود غافل بود و آن نقد که پیش کرد از عیب و از زیافت آن غافل بود لاجرم طمع خام همچو میوه خام خوردنست و نان خام و گوشت خام پس لاجرم موجب تولّد علّت باشد و تولد ناشکری چون دانست که مضّر خورد استفراغ واجبست حقّ تعالی بحکمت خویشتن او را ببی شکری مبتلا کرد تا استفراغ کند و از آن پنداشت فاسد فارغ شود تا آن یک علّت صد علّت نشود وَبَلَوْنَاهُم بِالْحَسَنَاتِ وَالسَیّئآت لَعَلّهُم یَرْجِعُوْنَ یعنی رزقناهُم من حیث لایحتسبونَ وهوَ الغیب و یَتنفّرُ نَظرهم عن رؤیَةِ الاسباب التی هی کَالشرکَاَء لله کما قال ابویزید یارَب ما اشرکت بُک قال الله تعالی یا ابایزید ولالیلة اللّبن قلتَ ذاتَ لیلةٍ اللّبن اَضرّنی و اناالضّارالنّافع فنظر الی السبب فعدّهُ الله مُشرکاً و قال اَنَاالضّار بعداللّبن و قبل اللّبن لکن جعلتُ اللّبن کالذنب والمضّرة کالتأدیب من الاُستاذ فاذا قال الاستاذ لاتأکل الفواکه فاکل التلمیذ و ضربَ الُستاذ علی کفٌ رجله لایصحّ ان یقول اَکَلتُ الفواکه فاضّر رَجلی و علی هذاالاصل من حفظ لسانه عن الشّرک تکفلّ الله ان یُطهّر روحَه عَن اغراس الشّرک القلیلُ عندالله کثیرالفرق بین الحمد و الشّکر اَنّ اَلشّکر علی نِعمٍ لایقال شَکرتهُ علی جماله و علی شجاعَتِهِ والحمداعم.