غزل شمارهٔ 7
1. خیز و به جلوه آب ده، سرو چمن تراز را
2. آب و هوا ز باده کن، باغچه ی نیاز را
3. صورت حال چون شود، بر تو عیان که همچو سرو
4. ناز تو جنبش از قلم ، چهره گشای راز را
5. آه که طبل جنگ و آن گه به گاه آشتی
6. چاشنی ستم دهد، لطف الم گداز را
7. تا حرم فرشتگان از دل و دین تهی شود
8. رخصت جلوه ای بده، حجله نشین ناز را
9. ای که گشود چشم جان ، در طلب حقیقتی
10. طرف نقاب بر فکن ، پردگی حجاز را
11. شربت ناز را کند، تلخ به کام دلبران
12. عرفی اگر بیان کند، چاشنی نیاز را
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده