لینک اشتراک گذاری
کپی شد
رودکی_دیوانمثنوی(ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه)
شمارهٔ 1 : هرکه نامخت ازگذشت روزگار
شمارهٔ 2 : از خراسان به روز طاوس وش
شمارهٔ 3 : هم چنان سرمه که دخت خوب روی
شمارهٔ 4 : شب زمستان بود، کپی سرد یافت
شمارهٔ 5 : آن گرنج و آن شکر برداشت پاک
شمارهٔ 6 : دمنه را گفتا که تا: این بانگ چیست؟
شمارهٔ 7 : گفت: هنگامی یکی شهزاده بود
شمارهٔ 8 : کشتیی بر آب و کشتیبانش باد
شمارهٔ 9 : بانگ زله کرد خواهد کر گوش
شمارهٔ 10 : وز درخت اندر، گواهی خواهد اوی
شمارهٔ 11 : هم چنان کبتی، که دارد انگبین
شمارهٔ 12 : هیچ شادی نیست اندر این جهان
شمارهٔ 13 : تا جهان بود از سر مردم فراز
شمارهٔ 14 : گفت با خرگوش خانه خان من
شمارهٔ 15 : آن که را دانم که: اویم دشمنست
شمارهٔ 16 : کار چون بسته شود بگشایدا
شمارهٔ 17 : بار کژ مردم به کنگرش اندرا
شمارهٔ 18 : آفریده مردمان مر رنج را
شمارهٔ 19 : اندر آمد مرد با زن چرب چرب
شمارهٔ 20 : شاه دیگر روز باغ آراست خوب
شمارهٔ 21 : خود ترا جوید همه خوبی و زیب
شمارهٔ 22 : پس تبیری دید نزدیک درخت
شمارهٔ 23 : باکروز و خرمی آهو به دشت
شمارهٔ 24 : خایگان تو چو کابیله شدست
شمارهٔ 25 : چون درآمد آن کدیور، مرد زفت
شمارهٔ 26 : آمد این شبدیز با مرد خراج
شمارهٔ 27 : دست و کف و پای پیران پر کلخج
شمارهٔ 28 : گر خوری از خوردن افزایدت رنج
شمارهٔ 29 : گفت: خیز اکنون و سازه ره بسیچ
شمارهٔ 30 : آهو از دام اندرون آواز داد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* به خاک پای عزیزان که از محبت دوست
* دل از محبت دنیا و آخرت کندم
شعر کامل
سعدی
* خوش آن که حلقه‌های سر زلف واکنی
* دیوانگان سلسله‌ات را رها کنی
شعر کامل
فروغی بسطامی
* ای آشنا که گریه کنان پند می دهی
* آب از برون مریز که آتش به جان گرفت
شعر کامل
امیرخسرو دهلوی