از صحبت یاران دمشقم ملالتی پدید آمده بود. سر در بیابان قدس نهادم و با حیوانات انس گرفتم، تا وقتی که اسیر قید فرنگ شدم در خندق طرابلس با جهودانم بکار گل بداشتند.

یکی از رؤسای حلب که سابقه معرفتی میان ما بود گذر کرد و بشناخت و گفت: ای فلان این چه حالتست؟ گفتم: چگویم

بر حالت من رحمت آورد، و بده دینار از قید فرنگم خلاص کرد، و با خود بحلب برد و دختری که داشت بنکاح من درآورد به کابین صد دینار.

مدتی برآمد. دختر بدخوی و ستیزه روی و نافرمان بود. زبان درازی کردن گرفت و عیش مرا منغص داشتن

باری زبان تعنت دراز کرده همی گفت: تو آن نیستی که پدرم ترا از قید فرنگ بده دینار بازخرید؟ گفتم: بلی بده دینارم بازخرید و بصد دینار به دست تو گرفتار کرد