لینک اشتراک گذاری
کپی شد
صائب تبریزی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 511 : عشق سازد ز هوس پاک دل آدم را
غزل شمارهٔ 512 : فقر بی قدر کند سلطنت عالم را
غزل شمارهٔ 513 : وحشتی داده ز اوضاع جهان دست مرا
غزل شمارهٔ 514 : تلخی عالم ناساز شراب است مرا
غزل شمارهٔ 515 : هر نفس تازه گلی زیب کنارست مرا
غزل شمارهٔ 516 : نفس سوخته روشنگر جان است مرا
غزل شمارهٔ 517 : نوخطی سلسله جنبان جنون است مرا
غزل شمارهٔ 518 : دل پریخانه آن روی چو ماه است مرا
غزل شمارهٔ 519 : گل داغ است اگر تاج زری هست مرا
غزل شمارهٔ 520 : چون خم از کوی مغان پای سفر نیست مرا
غزل شمارهٔ 521 : دل مقید به شکرزار هوس نیست مرا
غزل شمارهٔ 522 : رنگی از لاله عذاران جهان نیست مرا
غزل شمارهٔ 523 : در بیابان طلب، راهبری نیست مرا
غزل شمارهٔ 524 : چون گشاید ز چمن خاطر ناشاد مرا؟
غزل شمارهٔ 525 : آن که سوز جگر و دیده تر داد مرا
غزل شمارهٔ 526 : آنچنان عشق تو بدخوی برآورد مرا
غزل شمارهٔ 527 : نخل قد تو هم آغوش بلا کرد مرا
غزل شمارهٔ 528 : سبک از عقل به یک رطل گران کرد مرا
غزل شمارهٔ 529 : نیم آن شعله که خاموش توان کرد مرا
غزل شمارهٔ 530 : عزلت از عالم دلگیر برآورد مرا
غزل شمارهٔ 531 : می کند وقت خوش از عمر برومند مرا
غزل شمارهٔ 532 : تا دل از روی تو شد مطلع انوار مرا
غزل شمارهٔ 533 : برسانید به خاک قدم یار مرا
غزل شمارهٔ 534 : از گلستان نشود غنچه دل باز مرا
غزل شمارهٔ 535 : می کند گرم طلب شعله آواز مرا
غزل شمارهٔ 536 : چون می کهنه چه شد گر نبود جوش مرا؟
غزل شمارهٔ 537 : هوش نگذاشت به سر آن لب می نوش مرا
غزل شمارهٔ 538 : دل سیه شد ز سیه خانه افلاک مرا
غزل شمارهٔ 539 : آشنایی به کسی نیست درین خانه مرا
غزل شمارهٔ 540 : می پرد چشم به خال لب جانانه مرا

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* اگر چه مغز بادام است بس نغز
* بباید پوست کندن تا دهد مغز
شعر کامل
امیرخسرو دهلوی
* ز رشک زلف سیاه توخورد چندان خون
* که نافه هم به جوانی سفید شد مویش
شعر کامل
صائب تبریزی
* زین ضرورت گیج و دیوانه شدم
* لیک در باطن همانم که بدم
شعر کامل
مولوی