سلمان ساوجی_دیوانغزل ها (فهرست)

غزل شمارهٔ 122

1. به حضرت تو، که یارد، که قصه‌ای ز من آرد؟

2. به غیر باد و برآنم که باد، نیز نیارد

3. اگر نسیم نماید، کسالتی به رسالت

4. سلام من که رساند، پیام من که گذارد؟

5. نسیمی از سر زلف تو می‌خرم به دو عالم

6. وگر چه خود همه عالم، نسیم زلف تو دارد

7. خیال روی تو در چشم ما و ما، متحیر

8. در آن قلم که چنین صورتی بر آب، نگارد

9. لبم چو یاد کند، ذوق خاکبوس درت را

10. ز شوق مردم چشم من، آب در دهن آرد

11. گرم وصال تو بگذاشت پیش از این دو سه روزی

12. مرا فراق تو دائم که پیش ازین، نگذارد

13. بروز وصل خودم وعده داده بودی، سلمان

14. درین هوس، همه شبهای تیره روز شمارد


بعدیقبلی

هیچ نظری ثبت نشده

ابیات برگزیده

* گفتمش زلف به خون که شکستی گفتا
* حافظ این قصه دراز است به قرآن که مپرس
شعر کامل
حافظ
* هر کسی را نتوان گفت که صاحب نظرست
* عشقبازی دگر و نفس پرستی دگرست
شعر کامل
سعدی
* از ما گله بی ثمری کس نشنیده است
* هر چند که چون بید سراپای زبانیم
شعر کامل
صائب تبریزی