غزل شمارۀ 1117
1. پیشت چو آب دیده خود خوار مانده ایم
2. خواری ز پیش ماست که بسیار مانده ایم
3. از جور سنگ فتنه رفیقان گریختند
4. ما پا سکشته ایم حزین وار مانده ایم
5. مجنون و کوهکن ز غم آسوده دل شدند
6. ماییم کز غم تو دل افکار مانده ایم
7. بردند دیگران بسخن کار خود ز پیش
8. ما بیزبان چو صورت دیوار مانده ایم
9. یوسف عزیز مصر شد و ما ز شوق او
10. حیران هنوز بر سر بازار مانده ایم
11. آن بیوفا طبیب نپرسد ز درد ما
12. ما از امید خسته و بیمار مانده ایم
13. هر کسکه هست همدم یاریست در جهان
14. اهلی من و توایم که بی یار مانده ایم
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده