لینک اشتراک گذاری
کپی شد
بابا افضل کاشانی_دیوانرباعی ها
رباعی شمارهٔ 121 : آزردن خلق کافری پندارم
رباعی شمارهٔ 122 : تا ظن نبری کز آن جهان می ترسم
رباعی شمارهٔ 123 : از عشق تو بهره نیست جز سرزنشم
رباعی شمارهٔ 124 : از هر چه در این ملک نی‏ام کم، بیشم
رباعی شمارهٔ 125 : من با تو نظر از سر هستی نکنم
رباعی شمارهٔ 126 : از روی تو شاد شد دل غمگینم
رباعی شمارهٔ 127 : دنیا چو رباط و ما در او مهمانیم
رباعی شمارهٔ 128 : با یاد جلال در بیابان رفتیم
رباعی شمارهٔ 129 : زان پیش که ما طفیل آدم بودیم
رباعی شمارهٔ 130 : یا رب چو بخوانی ام، اطعنا گویم
رباعی شمارهٔ 131 : تخمی است خرد، که جان از او رُست و روان
رباعی شمارهٔ 132 : حیوان ز نبات است و نبات از ارکان
رباعی شمارهٔ 133 : جایی که مقام نیست‏ات، مرحله دان
رباعی شمارهٔ 134 : از فضل چه حاصل است جز جان خوردن
رباعی شمارهٔ 135 : یا رب چه خوش است بی دهان خندیدن
رباعی شمارهٔ 136 : یک سو پسرت نشسته و یک سو زن
رباعی شمارهٔ 137 : در ظلم به قول هیچ کس کار مکن
رباعی شمارهٔ 138 : اندر ره حق تصرف آغاز مکن
رباعی شمارهٔ 139 : با خلق به خُلق زندگانی می کن
رباعی شمارهٔ 140 : گویند کز این جهان مگر شادم من
رباعی شمارهٔ 141 : بر سیر اگر نهاده ای دل اکنون
رباعی شمارهٔ 142 : دل مغز حقیقت است و تن پوست، ببین
رباعی شمارهٔ 143 : دشت از مجنون که لاله می روید از او
رباعی شمارهٔ 144 : ای تاج لعمرک ز شرف بر سر تو
رباعی شمارهٔ 145 : گر خلوت و عزلت است سرمایۀ تو
رباعی شمارهٔ 146 : افضل تو به هر حال مغرور مشو
رباعی شمارهٔ 147 : ای دل ز غم جهان که گفتت خون شو
رباعی شمارهٔ 148 : افضل درِ دل می زنی، آخر دل کو؟
رباعی شمارهٔ 149 : دنیا به مراد رانده گیر، آخر چه؟
رباعی شمارهٔ 150 : ای پای شرف بر سر افلاک زده

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* سخن هرچ بر گفتنش روی نیست
* درختی بود کش بر و بوی نیست
شعر کامل
فردوسی
* بیا و اشک مرا چاره کن که همچو حباب
* بروی آب بود منزلی که من دارم
شعر کامل
رهی معیری
* باغ عیشم که بصد گونه ریاحین خوش بود
* از گل و لاله تهی گشت و ز خاشاک پرست
شعر کامل
سیف فرغانی