غزل شمارۀ 132
1. نیست هوای بوستان، کنج قفس خزیده را
2. لاله ستان خود کنم، سینۀ داغدیده را
3. قاصد اگر شنیده ای، از لب یار وعده ای
4. رخصت بازگشت ده، جان به لب رسیده را
5. چشم رقیب گفتمش، محرم روی خود مکن
6. کرد نگار دیده ام، مصلحت شنیده را
7. داغ جنون نمی کشد، دست حمایت از سرم
8. خواجه به ناز پرورد، بندۀ زرخریده را
9. خضر خجسته روی ما، راه دیار یار کو؟
10. عمر سفر دراز شد، رنگ رخ پریده را
11. پشت هلال شد دو تا، از خم ابروان تو
12. قامت خم گواه بس، بار ستم کشیده را
13. از دم مولوی حزین آذر من بهار شد
14. در مگشا و کم نما، گلشن نو رسیده را
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده