غزل شمارۀ 133
1. از زلف تو داریم پریشانی خود را
2. وز آینۀ روی تو حیرانی خود را
3. دیگر چو من امروز به شیرین سخنی نیست
4. از لعل تو دارم گهر افشانی خود را
5. جایی که اثر نیست، فغان هرزه درایی ست
6. دل باکه سراید غم پنهانی خود را؟
7. تنها بگدازیم من و شمع وگرنه
8. دارد همه کس، فکر تن آسانی خود را
9. بزمی که حزین تو در آن گرم سخن شد
10. ظاهر نکند شمع، زبان دانی خود را
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده