غزل شمارۀ 69
1. چو لاله با چمن حسن و عشق، خوست مرا
2. می مجاز و حقیقت به یک سبوست مرا
3. ز نکهت نفسم می دمد بهار، که دل
4. ز داغ عشق تو چون نافه مشکبوست مرا
5. به گرد بام و درم دیر و کعبه می گردد
6. از آن زمان که به درگاه عشق، روست مرا
7. ز خود تهی شده ام چون نی و ز ناله پرم
8. خروش درد تو پیچیده در گلوست مرا
9. عقیق صبر، زبانم به کام حسرت سوخت
10. مکیدن لب لعل تو، آرزوست مرا
11. گدای عشقم و ناید فرو به مهر سرم
12. می چو آتش سوزنده در سبوست مرا
13. به راه صبح ندارم چراغ دیده، حزین
14. که داغ بر جگر و سینه بی رفوست مرا
بعدیقبلی
هیچ نظری ثبت نشده